| ای ملک گیتی، گیتی تراست | حکم تو بر هرچه تو خواهی رواست | |
| در خور تو وز در کردار تست | هر چه درین گیتی مدح و ثناست | |
| نام تو محمود بحق کرده‌اند | نام چنین باید با فعل راست | |
| طاعت تو دینست آن را که او | معتقد و پاکدل و پارساست | |
| هر که ترا عصیان آرد پدید | کافر گردد اگر از اولیاست | |
| از پی کم کردن بدمذهبان | در دل تو روز و شب اندیشه‌هاست | |
| سال و مه اندر سفری خضروار | خوابگه و جای تو مهد صباست | |
| ایزد کام تو به حاصل کناد | ما رهیان را شب و روز این دعاست | |
| تا سر آنان چو گیا بدروی | کایشان گویند جهان چون گیاست | |
| ای ملکی کز تو به هر کشوری | بهره‌ی بی دینان گرم و عناست | |
| گرد سپاه تو، کجا بگذرد | چشم مسلمانان را توتیاست | |
| هر که وفادار تو باشد بطبع | هر چه امیدست مر او را رواست | |
| وانکه دو تا باشد با تو به دل | تا دل فرزندان با او دو تاست | |
| گر چه حریصی تو به جنگ ملوک | ور چه ترا پیشه همیشه وغاست | |
| تیغ تو روی ملکان دیده نیست | طاقت پیکار تو ای شه کراست | |
| هر که بنگریزد و شوخی کند | مستحق هر بدی و هر بلاست | |
| میر ری از بهر تو گم کرده راه | ور چه به هر گوشه‌ی ری رهنماست | |
| جز در تو راه گریزیش نیست | آمدن او نه به کام و هواست | |
| نعمت ایزد را شاکر نبود | گفت چنین نعمت زیبا مراست | |
| کافر نعمت شد و نسپاس گشت | کافر نعمت را شدت جزاست |