| گهی که علم افادت کند سجود کند | ز بس فصاحت او، پیش او، روان وهب | |
| ستارگان همه خوانند نام او که بوند | به زیر مرکب او بر کواکب مثقب | |
| چنانکه ماه همی آرزو کند که بود | مر اسب او را آرایش لگام و یلب | |
| ز بیم جودش بخل از جهان هزیمت کرد | هزیمتی را افسون زننده گشت هرب | |
| عطا فزون کند آنگه کزو شوی نومید | گناه بیش کند عفو، چون گرفت غضب | |
| بزرگوار عطاهای او خطیبانند | همی‌کنند و بر هر کجا رسند خطب | |
| گذر نیابد بر بحر جود او خورشید | اگر زمانه بدو اندر افکند زبزب | |
| ایا سپهر برین مرکب ترا میدان | چنانکه نجم زحل هست مر ترا مرکب | |
| مخالفان ترا بر سپهر تا بزیند | برون نیاید هرگز ستاره‌شان ز ذنب | |
| اگر مخالف تو رز نشاند اندر باغ | به وقت بار، عنا بر دهد به جای عنب | |
| بدان زمین که بداندیش تو گذشته بود | عجب نباشد اگر تا ابد نروید حب | |
| کلاه داری و دل داری و نسب داری | بدین سه چیز بود فخر مهتران اغلب | |
| بر آسمان برینی به قدر وین نه عجب | عجبتر آنکه بدین قدر نیستی معجب | |
| تو بحر جودی و خلق تو عنبر و نه شگفت | از آنکه زایش بحرست عنبر اشهب | |
| اگر به نخشب باد سخاوت تو وزد | مکان زر بشود خاره بر که نخشب | |
| چنانکه گر به حلب مجلس تو یاد کنند | سرشته مشک شود خاک بر زمین حلب | |
| همیشه تا دو جمادی بود پس دو ربیع | بود پس دو جمادی رونده ماه رجب | |
| همیشه تا نبود خانه زحل میزان | چنان کجا نبود برج مشتری عقرب | |
| جهان به کام تو باد و فلک مطیع تو باد | موافق از تو به راحت عدو ز تو به کرب | |
| خجسته بادت عید و چو عید باد مدام | همیشه روز و شب تو ز یکدگر اطیب |