| ز آفتاب جدا بود ماه چندین شب | همی‌دوید به گردون بر آفتاب طلب | |
| خمیده گشته ز هجران و زرد گشته ز غم | نزار گشته ز عشق و گداخته ز تعب | |
| چو آفتاب طلب نزد آفتاب رسید | نشاط کرد و طرب کرد و بود جای طرب | |
| فرو نشست بر آفتاب و روشن کرد | به روی روشن او چشم تیره‌ی چون شب | |
| چو ماه دلشده با آفتاب روشن روی | گذار کرد بدین درهمی دو روز و دو شب | |
| ستارگان همه آگه شدند و ماه خجل | زعشق هرکه خجل شد ازو مدار عجب | |
| بر آسمان شب دوشین نماز شام پگاه | فرو کشید بر آن روی او کبود قصب | |
| برهنه گشتن روی مه از نقاب کبود | حلال کرد به ما بر حرام کرده‌ی رب | |
| اگر که دور شد از آفتاب ماه رواست | ز دور گشتن او تازه گشت ماه عرب | |
| بدین طرب همه شب دوش تا سپیده‌ی بام | همی ز کوس غریو آمد و ز بوق شغب | |
| نماز شام همه نیکوان به عید شدند | طرب کنان و تماشا کنان و خندان لب | |
| بنفشه زلف من اندر میانشان گفتی | چو ماه بود و دگر نیکوان همه کوکب | |
| ز دور هر که مر او را بدید پیر و جوان | به خوبتر لقبی گفت سیدا مرحب | |
| به عید رفت به یک نام و بازگشت ز عید | نهاده خلق مر او را هزارگونه لقب | |
| هوا هزار فزونست و مر مرا دو هواست | و زان دو دور ندانم شدن به هیچ سبب | |
| هوای صحبت آن ماهروی غالیه موی | هوای خدمت آن خواجه‌ی بزرگ نسب | |
| جلیل، عبدالرزاق احمد آنکه برش | ز جان عزیزترند اهل علم و اهل ادب | |
| امید خدمت آن خواجه پشت راست کند | بر آن کسی که مر او را زمانه کرد احدب | |
| کمینه مرغی کز باغ او به دشت شود | ز چنگ باز به منقار بر کشد مخلب | |
| به روز معرکه با دشمن خدای، علی | به ذوالفقار نکرد آنچه او کند به قصب |