| برآمد پیلگون ابری ز روی نیلگون دریا | چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا | |
| چو گردان گشته سیلابی میان آب آسوده | چو گردان گردباد تندگردی تیره اندروا | |
| ببارید و ز هم بگسست و گردان گشت بر گردون | چو پیلان پراکنده میان آبگون صحرا | |
| تو گفتی گرد زنگارست بر آیینه‌ی چینی | تو گفتی موی سنجابست بر پیروزه‌گون دیبا | |
| بسان مرغزار سبز رنگ اندر شده گردش | به یک ساعت ملون کرده روی گنبد خضرا | |
| تو گفتی آسمان دریاست از سبزی و بر رویش | به پرواز اندر آورده‌ست ناگه بچگان عنقا | |
| همی‌رفت از بر گردون، گهی تاری گهی روشن | وزو گه آسمان پیدا و گه خورشید ناپیدا | |
| بسان چندن سوهان‌زده بر لوح پیروزه | بکردار عبیر بیخته بر صفحه‌ی مینا | |
| چو دودین آتشی، کبش به روی اندر زنی ناگه | چو چشم بیدلی کز دیدن دلبر شود بینا | |
| هوای روشن از رنگش مغبر گشت و شد تیره | چو جان کافر کشته ز تیغ خسرو والا | |
| یمین دولت و دولت بدو آراسته گیتی | امین ملت و ملت بدو پیراسته دنیا | |
| قوام دین پیغمبر، ملک محمود دین پرور | ملک فعل و ملک سیرت ملک سهم و ملک سیما | |
| شهنشاهی که شاهان را ز دیده خواب برباید | ز بیم نه منی گرزش به جابلقا و جابلسا | |
| دل ترسا همی‌داند کزو کیشش تبه گردد | لباس سوکواران زان قبل پوشد همی ترسا | |
| خلافش بدسگالان را بدانگونه همی‌بکشد | که هنگام سموم اندر بیابان تشنه را گرما | |
| دل خارا ز بیم تیغ او خون گشت پنداری | که آتش رنگ خون دارد چو بیرون آید از خارا | |
| امید خلق غواصست و دست راد او دریا | به کام خویش برگیرد گهر غواص از دریا | |
| گذرگاه سپاهش را ندارد عالمی ساحت | تمامی ظل چترش را ندارد کشوری پهنا | |
| گر اسکندر چنو بودی به ملک و لشکر و بازو | نگشتی عاصی اندر امر او دارای بن دارا | |
| جهان را برترین جایست زیر پایه‌ی تختش | چنانچون برترین برجست مر خورشید را جوزا |