| بده تا روم بر فلک شیر گیر | به هم بر زنم دام این گرگ پیر | |
| بیا ساقی آن می که حور بهشت | عبیر ملایک در آن می سرشت | |
| بده تا بخوری در آتش کنم | مشام خرد تا ابد خوش کنم | |
| بده ساقی آن می که شاهی دهد | به پاکی او دل گواهی دهد | |
| می‌ام ده مگر گردم از عیب پاک | بر آرم به عشرت سری زین مغاک | |
| چو شد باغ روحانیان مسکنم | در اینجا چرا تخته‌بند تنم | |
| شرابم ده و روی دولت ببین | خرابم کن و گنج حکمت ببین | |
| من آنم که چون جام گیرم به دست | ببینم در آن آینه هر چه هست | |
| به مستی دم پادشاهی زنم | دم خسروی در گدایی زنم | |
| به مستی توان در اسرار سفت | که در بیخودی راز نتوان نهفت | |
| که حافظ چو مستانه سازد سرود | ز چرخش دهد زهره آواز رود | |
| مغنی کجایی به گلبانگ رود | به یاد آور آن خسروانی سرود | |
| که تا وجد را کارسازی کنم | به رقص آیم و خرقه‌بازی کنم | |
| به اقبال دارای دیهیم و تخت | بهین میوه‌ی خسروانی درخت | |
| خدیو زمین پادشاه زمان | مه برج دولت شه کامران | |
| که تمکین اورنگ شاهی از اوست | تن آسایش مرغ و ماهی از اوست | |
| فروغ دل و دیده‌ی مقبلان | ولی نعمت جان صاحبدلان | |
| الا ای همای همایون نظر | خجسته سروش مبارک خبر | |
| فلک را گهر در صدف چون تو نیست | فریدون و جم را خلف چون تو نیست | |
| به جای سکندر بمان سالها | به دانادلی کشف کن حالها |