| روز آخر که ازین مجلس رفت | گنج‌ها داده ز کف مفلس رفت | |
| گرچه می‌رفت به سحرافشانی | بر فلک دبدبه‌ی خاقانی | |
| گشت پامال حوادث دبه‌اش | بی‌صدا شد چو دبه دبدبه‌اش | |
| انوری کو و دل انور او | حکمت شعر خردپرور او | |
| کو ظهیر آنکه چو خضر آب حیات | کلک او داشت نهان در ظلمات | |
| هر کمالی که سپاهانی داشت | که به کف تیغ سخنرانی داشت، | |
| شد ازین دایره‌ی دیر مسیر | آخرالامر همه نقص‌پذیر | |
| کرد حرفی که رقم زد سعدی | بر رخ شاهد معنی جعدی | |
| صرصر قهر چو شد حادثه‌زای | آمد آن جعد معنبر در پای | |
| حافظ از نظم بلند آوازه | ساخت آیین سخن را تازه | |
| لیک روز و شب‌اش از پیشه کمند | ز آن بلندی سوی پستی افگند | |
| پخت از دور مه و گردش سال | میوه‌ی باغ خجندی به کمال | |
| لیک باد اجل آن میوه‌ی پاک | ریخت در خطه‌ی تبریز به خاک | |
| آن دو طوطی که به نوخیزیشان | بود در هند شکرریزیشان | |
| عاقبت سخره‌ی افلاک شدند | خامشان قفس خاک شدند | |
| کام بگشا! که شگرفان رفتند | یک به یک نادره‌حرفان رفتند | |
| زود برگرد! چو برخواهی گشت | زین تبه حرف که فرصت بگذشت | |
| کیست کز باغ سخنرانی رفت | که نه با داغ پشیمانی رفت؟ |