| جامی این پرده‌سرایی تا چند؟ | چون جرس هرزه‌درایی تا چند؟ | |
| چند بیهوده کنی خوش‌نفسی؟ | هیچ نگرفت دلت چون جرسی؟ | |
| ساز بشکست، چه افغان است این؟ | تار بگسست، چه دستان است این؟ | |
| نامه‌ی عمر به توقیع رسید | نظم احوال به تقطیع رسید | |
| تنگ شد قافیه‌ی عمر شریف | دم به دم می‌شودش مرگ ردیف | |
| سر به جیب و همه شب قافیه‌جوی | تنت از معنی باریک چو موی | |
| گر شوی سوی مقاصد قاصد | باشی آن را به قصاید صاید | |
| مدح ارباب مناصب گویی | فتح ابواب مطالب جویی | |
| گه پی ساده‌دلی سازی جا | بر سر لوح بیان حرف هجا | |
| گه کنی میل غزل‌پردازی | عشق با طرفه غزالان بازی | |
| گه پی مثنوی آری زیور | بر یکی وزن هزاران گوهر | |
| گه ز ترجیع شوی بندگشای | عقل و دین را فکنی بند به پای | |
| گاهی از بهر دل غمخواره | سازی از نظم رباعی چاره | |
| گاه با هم دهی از طبع بلند | قطعه قطعه ز جواهر پیوند | |
| گه به یک بیت ز غم فرد شوی | مرهم دیده‌ی پر درد شوی | |
| گه کنی گم به معما نامی | خواهی از گمشده‌نامی کامی | |
| گاهی از مرثیه ماتم داری | وز مژه خون دمادم باری | |
| بین! که چون سهم اجل را قوسی | کرد گردون ز پی فردوسی | |
| با دل شق‌شده چون خامه‌ی خویش | ماند سرریز ز شهنامه‌ی خویش | |
| ناظم گنجه، نظامی که به رنج | عدد گنج رسانید به پنج، |