| ای شب و روز عالم از تو بساز | شب و روزی به کار ما پرداز | |
| شب نگاهی درین معانی کن | روز لطفی چنانکه دانی کن | |
| حبذا از چنان دل افروزی ! | اتفاق چنین شب و روزی | |
| صاحبا، در شب سعادت خواب | مکن و روز نیک را دریاب | |
| که وجودت به جود فربه باد | روزت از روز و شب ز شب به باد | |
| تحفه کین مفلس فقیر آورد | در پذیر، ارچه بس حقیر آورد | |
| تو که بر فرق آسمان تاجی | به متاع زمین چه محتاجی ؟ | |
| گر علومست در نوشته‌ی تست | ور سلوکست سر گذشته‌ی تست | |
| نه بدان آورندت اینها پیش | که شود دانشت به اینها بیش | |
| سخن از خواندنت به کام رسد | چون به نام تو شد به نام رسد | |
| کاملی را که بنگری از دور | گرچه خامل بود، شود مشهور | |
| صوت صیت تو در جهانگیری | بر صدای فلک کند میری | |
| قید اقبال در سر قلمت | مرکز فتح سایه‌ی علمت | |
| مستی خواجگان همنامت | در دو گیتی ز جرعه‌ی جامت | |
| بر تو خوردی ازین جهانداری | که بزرگی ز آسمان داری | |
| بدعا خواستست شاه ترا | زان پرستد همی سپاه ترا | |
| با تو همراه کرده‌اند از غیب | سروری، چون کف کلیم از جیب | |
| ای همه ناز و نوشها بتو خوش | ناز ما نیز وقتها میکش | |
| طرفه باشد چو موی بر دیبا | ناز کردن ز روی نازیبا | |
| من درین سالها که بی توشه | کرده بودم زاین و آن گوشه |