| در قیامت کجا رود با نفس؟ | علم هر بوالفضول و هر با خفس | |
| علم نفسست و عقل و علم‌اله | کز جهان با تو میشود همراه | |
| وین سه علم ار کنی به عقل نظر | از کلام و حدیث نیست به در | |
| علم کان جز حدیث و قرآنست | سر بسر ساز و آلت نانست | |
| جان ازین علم نقش گیرد و بس | چه کند علم ترهات و هوس؟ | |
| حاصل این سه علم ارچه بسیست | زود دریابد، ار به خانه کسیست | |
| جان بسیطست و این سه علم بسیط | تو فرو رفته در وجیز و وسیط | |
| زینت عقل چیست؟ دانش و داد | شرف نفس؟ خلق خوب نهاد | |
| زین سه هم با تو نقل باید کرد | نفس را نیز عقل باید کرد | |
| و آن دو را در میان چو واسطه نیست | به حقیقت دو نیستند، یکیست | |
| گر نداری سر صداع و نبرد | گرد این ثالث ثلاثه مگرد | |
| نفس و عقلند کدخدای فلک | زین دو شاید شد آشنای فلک | |
| این دو فرمانده، ار ندانندت | به فلک بر شوی، برانندت | |
| زین سه علم آنکه هست بیگانه | ندهندش بر آسمان خانه | |
| اگر این جا شناختی رستی | ورنه، جان میکن اندرین پستی | |
| پی این زاد رو، که زاد اینست | روح را توشه‌ی معاد اینست | |
| هر که او آشنا نشد با نجم | همچو شیطان کند شهابش رجم | |
| دیو چون استراق سمع کند | آتشش احتراق جمع کند | |
| تا چو آن آتش اندرو افتد | سر معلق‌زنان فرو افتد | |
| رفتن دیو تا هوا باشد | جای او برفلک کجا باشد؟ |