| بود روزی مسیح و یارانش | دانش اندوز و راز دارانش | |
| سخن عشق را بیان میکرد | فاش میگفت و پس نهان میکرد | |
| در میان سخن چو یارانش | خسته دیدند و اشک بارانش | |
| خواستندش نشان عشق و دلیل | گفت: فرداست روز نار و خلیل | |
| روز دیگر چو رخ بکار نهاد | پای بر دستگاه دار نهاد | |
| گفت: اگر در میانه کس باشد | عشق را این دلیل بس باشد | |
| هر که او روی در خدای کند | صلب خود را صلیب‌سای کند | |
| تا تنش پای بند دار نشد | جان او بر فلک سوار نشد | |
| چار میخ از برای تن بودست | شمع جان را فلک لگن بودست | |
| نیست دعوی دوست بی‌برهان | جان خود را زتن چنین برهان | |
| گفته‌ای: بی‌پدر چه کس باشد؟ | پدر آسمان نه بس باشد؟ | |
| آنکه او مرده زنده داند کرد | دشمنش مرده چون تواند کرد؟ | |
| زنده کن را چگونه شاید کشت؟ | چو بگوید: بکش، بباید کشت | |
| چون به معنی قوی شود دل تو | از زمین بر فلک برد گل تو | |
| گرندانی که چیست این پایه؟ | بنگر حال شبنم و خایه | |
| چون شود مغز جان‌فزون از پوست | پوست را راست میبرد سوی دوست | |
| هرچه این جات بیگمان باشد | چون به آنجا رسی همان باشد | |
| هوسست و هوی، که فانی جست | عقل و جان جوهر معانی جست | |
| علم جزوی، اگر ز دل خوانی | همه کلی شوند و روحانی | |
| از چنین علم دل شود همه بین | وز دگر علم شور و دمدمه بین |