| رفت کسری ز خط شهر به دشت | با سواران ز هر طرف میگشت | |
| گلشنی دید تازه و خندان | تر و نازک چو خط دلبندان | |
| پر ز نارنج و نار باغی خوش | زیر هر برگ آن چراغی خوش | |
| گفت: کاب از کدام جویستش؟ | که بدین گونه رنگ و بویستش | |
| باغبانش ز دور ناظر بود | داد پاسخ که نیک حاضر بود | |
| گفت: عدل تو داد آب او را | زان نبیند کسی خراب او را | |
| پادشاهی به زور باشد و مرد | مرد را مال دوست داند کرد | |
| مال کس بی‌عمارتی ننهاد | وین عمارت به عدل باشد و داد | |
| از عمارت نظر مدار دریغ | بی‌رعیت چو آب باش و چو میغ | |
| ملک معمول و گنج مالامال | بر کشد تخت را به گردون بال | |
| شاه بی‌شهر چون ستاند باج | شهر بی‌ده زبون شود ز خراج | |
| طلب عدل کن ز شاه و وزیر | گو مدان نحو و حکمت و تفسیر | |
| نحوشان عمر و وزید را شاید | عدلشان عالمی بیاراید | |
| شاه مهر و وزیر ماه بود | زین دو آفاق در پناه بود | |
| شب چو رفت آفتاب در پرده | مه نیابت کند دو صد مرده | |
| ملک را شب وزیر نام اندوز | حارس و پاسبان بود تا روز | |
| نصب این هر دو کردگار کند | نه ز رو مرد بیشمار کند | |
| نشود طالع اختر شاهی | بی‌وجود مدبر داهی | |
| خنجر خسروست و کلک وزیر | سپر ملک روز گیراگیر | |
| شاه باشد به روز عدل چو باغ | مرشب فتنه را وزیر چراغ |