| علم روی ترا به راه آرد | با چراغت به پیشگاه آرد | |
| علم اگر قالبیست ور جانیست | هر چه دانی تو به ز نادانیست | |
| تن بیروح چیست؟ مشتی گرد | روح بی‌علم چیست؟ بادی سرد | |
| جهل خوابست و علم بیداری | زان نهانی وزین پدیداری | |
| جان داننده گر چه دمسازست | با بدن بر فلک به پروازست | |
| راز چرخ و فلک بدین دوری | نه هم از علم یافت مشهوری؟ | |
| علم کشتی کند بر آب روان | وانکه کشتی کند به علم توان | |
| چون تو با علم آشنا گشتی | بگذری زاب نیز بی‌کشتی | |
| سگ دانا ز گاو نادان به | به هنر در گذشت شهر از ده | |
| شود از جهل مرد کاهل و سست | دانش او را دلیر سازد و چست | |
| گردش قبه‌ی چنین پرکار | نه به علمست، پس به چیست؟ بیار | |
| این همه کار و حرفت و پیشه | نه هم از دانشست و اندیشه؟ | |
| جهل و کوریت سر به چاه کشد | علم و بینندگی به ماه کشد | |
| دل شود گر به علم بیننده | راه جوید به آفریننده | |
| چون به علمش یقین درست شود | در عمل نامدار و چست شود | |
| مرد بی‌علم جفت غم بهتر | دیگ بی‌گوشت بی‌کلم بهتر | |
| جوش جاهل چو آتش و خاشاک | بر دمد، لیک زود گردد خاک | |
| علم دیوانه بی‌خلل نبود | زانکه دیوانه را عمل نبود | |
| علما راست رتبتی در جاه | که نگردد به رستخیز تباه | |
| علم را دزد برد نتواند | به اجل نیز مرد نتواند |