| مستم از گفتگوی عام چه غم؟ | عاشقان را ز ننگ و نام چه غم؟ | |
| جرعه‌ای می ز جام من در کش | تا به جاوید مست میرو و خوش | |
| گر شود مجلس تو زین می گرم | بعد ازینت ز کس نیاید شرم | |
| چه نهی پیش پخته باده‌ی خام؟ | پخته را نیز پخته باید جام | |
| اندکی گر بنوشی از جامم | بشناسی که پخته یا خامم | |
| اوحدی، این سخن دراز کشید | شب تاریک پرده باز کشید | |
| اندرین شهر چون ظریفی نیست | وز حریفان ما حریفی نیست | |
| تا بنوشیم ساغری باهم | برهیم از وجود خود ما هم | |
| لاجرم جام خویش مینوشیم | جامه بر جام خویش میپوشیم | |
| تو مبین اینکه نقل کم دارم | این نگه کن که «جام جم» دارم | |
| خوان نقل بهشت آن منست | حور محتاج نقل خوان منست | |
| زاده‌ی نیستیست هستی من | پادشاهیست تنگدستی من | |
| خوردم از عشق ساغر ریزان | میروم اینک اوفتان خیزان | |
| گر تو بر من ستم کنی ور داد | منم و عشق، هر چه بادا باد! | |
| باشد از عشق قوت مردان | آب و نان چیست؟ قوت بی‌دردان | |
| دایه‌ی دل چو سرفرازم کرد | عشق داد وز شیر بازم کرد | |
| ای که اندر شکست ما کوشی | آشتی کن، چو جام ما نوشی | |
| گر چه کوتاه دیده‌ای بامم | دور کن سنگ طعنه از جامم | |
| خانه تاریک و وقت بیگاهست | ره بگردان، که چاه در راهست | |
| تشنه‌ای، گرد جوی و چاه مگرد | راه جویی کن و ز راه مگرد |