| من فگندم سفینه را در یم | گر بر او رسد ندارم غم | |
| ای مباهات من بایامت | افتخار حدیثم از نامت | |
| در جهان کس تویی، بگویم فاش | منم آن هیچ کس، کس من باش | |
| زان دل ابرساز دریا کن | التفاتی به جانب ما کن | |
| مایه داری و میتوان امروز | غم پیران خور، ای جوان، امروز | |
| نتوان کم چنین بیندازی | که نه تبریزیم، نه شیرازی | |
| گوشه دارم نه چون کمان چون تیر | گوش دارم، که مستمندم و پیر | |
| هست بر موجب قباله‌ی من | دو سه درویش درحباله‌ی من | |
| آن تعلق چو پای بندم کرد | حلق در حلقه‌ی کمندم کرد | |
| من از آن توام چو هستی اهل | غم ایشان بخور، غم من سهل | |
| از کرمشان چو خادمان بنواز | یا مرا نیز خادم خودساز | |
| لطف کن، در کشاکشم مگذار | که چو خادم همی کشندم زار | |
| خاک آن خادمان بی‌خایه | به ازین خادمان بی‌مایه | |
| فکرت من نهاد دیوانی | که نخوردم ز حاصلش نانی | |
| یا رها کن چنین غریوانم | یا به بیع اندر آر دیوانم | |
| تا تو باشی مصاحب دیوان | که نشاید دو صاحب دیوان | |
| تاکنون گر چه چرخ سفله نهاد | هیچم آن دست بوس دست نداد | |
| به خیالی ز دور ساخته‌ام | هوسی غایبانه باخته‌ام | |
| از دعایت نبوده‌ام خالی | بگذرانم گواه آن حالی | |
| پای رفتن نبود در دستم | ورنه من بر گزاف ننشستم |