| ای نخستینه فیض عالم جود | اولین نسخه‌ی سواد وجود | |
| روح در مکتبت نو آموزی | ابد از مد مدتت روزی | |
| آسمان ترا زمین سایه | آفتاب سپهر نه پایه | |
| لنگر کشتی نفوس تویی | مسعد اختر نحوی تویی | |
| هر که دور از تو دور ازو نیکی | وانکه نزد تو، یافت نزدیکی | |
| نیست راه از تو تا به علت تو | بجز از بیش او و قلت تو | |
| اندر ایجاد علت اولی | نیست بالاتر از تو معلولی | |
| نظرت کرده تربیت جان را | یار او کرده نور ایمان را | |
| پیش رخ بسته‌ای، ز قاف به قاف | تتق از زر نگار گوهر باف | |
| گوش نه چرخ بر اشارت تست | کاخ هفت اختر از عمارت تست | |
| یزک لشکر وجود تویی | قاید کاروان جود تویی | |
| دین ز حفظ تو پایدار بود | دل ز بوی تو با قرار بود | |
| لشکر روح را امیر تویی | همه طفلند خلق و پیر تویی | |
| ای ز چرخ و سروش بالاتر | از تو گوهر نزاد والاتر | |
| مددی ده، که دیو رنجم داد | جان من شو، که تن شکنجم داد | |
| کارگاه من از تو بر کارست | تو نباشی، مرا چه مقدارست؟ | |
| سایه‌ی خود مدار دور از من | مبر، ای محض نور، نور از من | |
| به فلک راه ده روانم را | فلکی کن به علم جانم را |