قسمت سوم

از خون چو داغ لاله حصار دل من است

هر جا که بوی خون شنوی منزل من است

□

با پاکدامنان نظری هست حسن را

تا آفتاب سرزده، در خانه من است

□

خزان ز غنچه‌ی تصویر، راست می‌گذرد		همیشه جمع بود خاطری که غمگین است
درین دو هفته که مهمان این چمن شده‌ای		به خنده لب مگشا، روزگار گلچین است

□

به قرب گلعذاران دل مبندید

وصیت نامه شبنم همین است

□

غربت مپسندید که افتید به زندان

بیرون ز وطن پا مگذارید که چاه است

□

تیره بختیهای ما از پستی اقبال نیست

از بلندی شمع ما پرتو به دور انداخته است

□

غافل مشو ز پاس دل بیقرار ما		کاین مرغ پرشکسته قفسها شکسته است
خواهد ثواب بت شکنان یافت روز حشر		سنگین دلی که توبه‌ی مارا شکسته است!

□

جام شراب، مرهم دلهای خسته است

خورشید، مومیایی ماه شکسته است

□

بر حسن زود سیر بهار اعتماد نیست

شبنم به روی گل به امانت نشسته است

□

پیوسته است سلسله موجها به هم

خود را شکسته، هر که دل ما شکسته است

□

از حال دل مپرس که با اهل عقل چیست

دیوانه‌ای میانه‌ی طفلان نشسته است

□

صد بیابان درمیان دارند از بی نسبتی		گر به ظاهر کوه باصحرا به هم پیوسته است
خنده بیجاست برق گریه‌ی بی اختیار		اشک تلخ و قهقه مینا به هم پیوسته است

□

غافل است از جنبش بی اختیار نبض خویش

آن که پندارد که در دست اختیاری داشته است

□

کنعان ز آب دیده یعقوب شد خراب		ابر سفید اینهمه باران نداشته است
جز روی او که در عرق شرم غوطه زد		یک برگ گل هزار نگهبان نداشته است

□

گردن مکش ز تیغ شهادت که این زلال

از جویبار ساقی کوثر گذشته است

□

از ما سراغ منزل آسودگی مجو

چون باد، عمر ما به تکاپو گذشته است