| باز بر شاخسار حیله و فن | انجمن کرده‌اند زاغ و زغن | |
| زاغ خفته در آشیان هزار | خار رسته به جایگاه سمن | |
| بلبلان را شکسته بال نشاط | گلبنان را دریده پیراهن | |
| ابر افکنده از تگرگ خدنگ | آب پوشیده زین خطر جوشن | |
| شد ز بیغوله بوم جانب باغ | شد ز ویرانه جغد سوی چمن | |
| زآن چمن کشیان جغدان شد | به که بلبل برون برد مسکن | |
| کیست کز بلبل رمیده ز باغ | وز گل دور مانده از گلشن | |
| از کلام شکوفه و نسرین | وز زبان بنفشه و سوسن | |
| باز گوید به ماه فروردین | که به رنجیم ز آفت بهمن | |
| به گلستان درآی و کوته کن | دست بیگانگان از این مکمن | |
| تا به باغ اندرونت پاس بود | از گل و مل تو را سپاس بود |
□
| ای همایون بهار طبع‌گشای! | وای از فتنه‌ی زمستان، وای | |
| بی‌تو دیهیم لاله گشت نگون | بی‌تو سلطان باغ گشت گدای | |
| بی‌تو شد روی سبزه خاک‌آلود | بی‌تو شد چشم لاله خونپالای | |
| تو برفتی ز بوستان و خزان | شد ز کافور، بوستان اندای | |
| مخزن سرخ گل برفت از دست | خیمه سروبن فتاد از پای | |
| سنبل و یاسمین بریخت ز باد | لاله و نسترن نماند به جای | |
| بلبلان با فغان زارا زار | قمریان با خروش هایاهای | |
| این زمان روزگار عزت توست | در عزت به روی ما بگشای | |
| باغ را زیوری دگر بربند | راغ را زینتی دگر بخشای |