| دیدم غریو و صیحه‌ی دریای آبسکون | دریافتم که آن دل لرزنده را چه بود | |
| بیچاره مادری است کز آغوشش آفتاب | چندین هزار طفل به یک لحظه در ربود | |
| داند که آفتاب جگر گوشگانش را | همراه باد برد و نثار زمین نمود | |
| زین رو همی خروشد و سیلی زند به خاک | از چرخ برگذاشته فریاد رود رود |