| سریان حیات در عالم | چون می و جام فهم کن تو مدام | |
| انکشاف حجاب علم یقین | چون شب و روز فرض کن، وسلام | |
| ور نشد این بیان تو را روشن | جمله ز آغاز کار تا انجام | |
| جام گیتی‌نمای را به کف آر | تا ببینی به چشم دوست مدام | |
| که همه اوست هر چه هست یقین | جان و جانان و دلبر و دل و دین |
□
| آفتاب رخ تو پیدا شد | عالم اندر تفش هویدا شد | |
| وام کرد از جمال تو نظری | حسن رویت بدید و شیدا شد | |
| عاریت بستد از لبت شکری | ذوق آن چون بیافت گویا شد | |
| شبنمی بر زمین چکید سحر | روی خورشید دید و دروا شد | |
| بر هوا شد بخاری از دریا | باز چون جمع گشت دریا شد | |
| غیرتش غیر در جهان نگذاشت | لاجرم عین جمله اشیا شد | |
| نسبت اقتدار و فعل به ما | هم از آن روی بود کو ما شد | |
| جام گیتی‌نمای او ماییم | که به ما هرچه بود پیدا شد | |
| تا به اکنون مرا نبود خبر | بر من امروز آشکارا شد | |
| که همه اوست هر چه هست یقین | جان و جانان و دلبر و دل و دین |
□
| ما چنین تشنه و زلال وصال | همه عالم گرفته مالامال | |
| غرق آبیم و آب می‌جوییم | در وصالیم و بی‌خبر ز وصال | |
| آفتاب اندرون خانه و ما | در بدر می‌رویم، ذره مثال | |
| گنج در آستین و می‌گردیم | گرد هر کوی بهر یک مثقال | |
| چند گردیم خیره گرد جهان؟ | چند باشیم اسیر ظن و خیال؟ |