| باز محنت‌زدگان از غم و اندوه و فراق | دل چو آتشکده و دیده چو دریا بینند | |
| گر زنند از سر حسرت نفسی وقت تموز | بس که تفسیده دلان زاندم سرما بینند | |
| ور برآرند دگر باره دمی از سر شوق | زآن نفس اهل زمستان همه گرما بینند | |
| قدسیان منزلت این چو همه در نگرند | رتبت قطب زمان از همه بالا بینند | |
| از مقامات جلالش همه را رشک آید | که مقامش ز مقامات خود اعلا بینند | |
| همه گویند که آیا که تواند بودن | که جهان روشن از آن طلعت غرا بینند؟ | |
| ناگه از لطف زمانی سوی ایشان نگرند | همه مدهوش شوند، جانب بالا بینند | |
| خاص حق، صاحب قدوس، بهاء الاسلام | غوث دین، رحمت عالم زکریا بینند | |
| زده یابند سراپرده‌ی او در ملکوت | هم نشینش ملک‌العرش تعالی بینند | |
| سبحه‌اش نور و مصلاش ردای رحمان | لجه‌ی بحر ظهورش متوضا بینند | |
| خاک پایش به تبرک همه در دیده کشند | تا مگر از مددش نور تجلا بینند | |
| قطب وقت اوست، همه عالم ازو آسوده | بر درس زبده‌ی ابدال تولا بینند | |
| خوبرویان به جهان شیخ هم او را دانند | در جهان نیست جزو شیخ دگر تا بینند | |
| شهسواری که به چوگان قضا گوی مراد | برباید ز قدر، همت او را بینند | |
| آنکه در قبضه‌ی او هر دو جهان گم گردد | گر بجویند جزو را نه همانا بینند | |
| بی‌دلان از نظر او دل بینا یابند | مردگان از نفس او دم احیا بینند | |
| خادمان در او آخرت و دنیی را | بر در خدمت او لل لالا بینند | |
| خانگاه کهنش از فلک اعلی یابند | جایگاه نو او جنت‌ماوی بینند | |
| در جهان هر که ز خاک در او سرمه نکرد | دیده‌ی بخت بدش اعمش و اعمی بینند | |
| بر سر کوش عزیزان به عراقی نگرند | دل محنت‌زده‌اش در کف سودا بینند |