| دایم تو از محبت دنیا و حرص مال | نعمت شمرده محنت دارالبلای خاک | |
| بستان عدن پر گل و ریحان برای تست | تو چون بهیمه عاشق آب و گیای خاک | |
| ساکن مباش بر سرنطع زمین چو کوه | کز فتنه زلزله است کنون در فنای خاک | |
| جانت بسی شکنجه‌ی غم خورد و کم نشد | انس دلت ز خانه‌ی وحشت‌فزای خاک | |
| در صحن این خرابه غباری نصیب تست | ور چه چو باد سیر کنی در فضای خاک | |
| خلقی درین میانه چو خاشاک سوختند | کتش گرفت خاصه درین دور جای خاک | |
| آتش چو شاخ و برگ بسوزد درخت را | در تخم‌پروری نکند اقتضای خاک | |
| خود شیر شادیی نرساند به کام تو | این سالخورده مادر اندوه زای خاک | |
| عبرت بسی نمود اگر جانت روشن است | آیینه‌ی مکدر عبرت نمای خاک | |
| گویی زمان رسید که از هیضه قی کند | کز حد بشد ز خوردن خلق امتلای خاک | |
| آتش مثال حله‌ی سبز فلک بپوش | بر کن ز دوش صدره آب و قبای خاک | |
| بی‌عشق مرد را علم همت است پست | بی‌باد ارتفاع نیابد لوای خاک | |
| ره کی برد به سینه‌ی عاشق هوای غیر | خود چون رسد به دیده‌ی اختر فدای خاک | |
| تا آدمی بود بود این خاک را درنگ | کمد حیوة آدمی آب بقای خاک | |
| و آنکس که خاک از پی او بود شد فنا | فرزانه را سخن نبود در فنای خاک | |
| حرصم چو دید آب مرا گفت خاک خور | قومی که چون منید هلموا صلای خاک | |
| گفتم برای پند تو نظمی چنین بدیع | کردم ز بحر طبع خود آبی فدای خاک | |
| ای قادری که جمله عیال تواند خلق | از فوق عرش اعلی تا منتهای خاک | |
| از نیکویی چو دلبر خورشیدرو شوند | در سایه‌ی عنایت تو ذره‌های خاک | |
| تو سیف را از آتش دوزخ نگاه‌دار | ای قدرتت بر آب نهاده بنای خاک |