| ای جان تو مسافر مهمان سرای خاک! | رخت اندرو منه که نه‌ای تو سزای خاک! | |
| آنجا چو نام تست سلیمان ملک خلد | اینجا چو مور خانه مکن در سرای خاک! | |
| ای از برای بردن گنجینه‌های مور | چون موش نقب کرده درین توده‌های خاک! | |
| زیر رحای چرخ که دورش به آب نیست | جز مردم آرد می‌نکند آسیای خاک | |
| ای از برای گوی هوا نفس خویش را | میدان فراخ کرده درین تنگنای خاک! | |
| فرش سرایت اطلس چرخ است چون سزد | اینجا سریر قدر تو بر بوریای خاک! | |
| ای داده بهر دنیی دون عمر خود به باد! | گوهر چو آب صرف مکن در بهای خاک! | |
| در جان تو چو آتش حرص است شعله‌ور | تن پروری به نان و به آب از برای خاک | |
| در دور ما از آتش بیداد ظالمان | چون دود و سیل تیره شد آب و هوای خاک | |
| بلقیس وار عدل سلیمان طلب مکن | کز ظلم هست سیل عرم در سبای خاک | |
| آتش خورم بسان شتر مرغ کب و نان | مسموم حادثات شد اندر وعای خاک | |
| ای کور دل تو دیده نداری از آن تو را | خوب است در نظر بد نیکو نمای خاک! | |
| داروی درد خود مطلب از کسی که نیست | یک تن درست در همه دارالدوای خاک | |
| زین بادخانه آب دمادم مخور از آنک | از خون لبالب است درین دور انای خاک | |
| در شیب حسرتند ز بالای قصر خود | این سروران پست شده زیر پای خاک | |
| بس خوب را که از پی معنی زشت او | صورت بدل کنند به زیر غطای خاک | |
| ای مرده دل ز آتش حرصی که در تو هست | در موضعی که گور تو سازند وای خاک! | |
| گر عقل هست در سر تو پای بازگیر | زین چاه سر گرفته‌ی نادلگشای خاک | |
| بیگانه شد ز شادی و با انده است خویش | ای کاش آدمی نشدی آشنای خاک! | |
| از خرمن زمانه به کاهی نمی‌رسی | با خر به جز گیاه نباشد عطای خاک |