در شهر اگر زمانی آن خوش پسر برآید
|
|
از هر دلی و جانی سوزی دگر برآید
|
در آرزوی رویش چندین عجب نباشد
|
|
گر آفتاب ازین پس پیش از سحر برآید
|
چون سایه نور ندهد بر اوج بام گردون
|
|
بی نردبان مهرش خورشید اگر برآید
|
گر بر زمین بیفتد آب دهان یارم
|
|
از بیخ هر نباتی شاخ شکر برآید
|
از بهر چون تو دلبر در پای چون تو گوهر
|
|
از ابر در ببارد وز خاک زر برآید
|
گفتم که آب چشمم بر روی خشک گردد
|
|
چون بر گل عذارش ریحان تر برآید
|
من آن گمان نبردم کز خط دود رنگش
|
|
چون شمع هر زمانم آتش به سر برآید
|
جسم برهنه رو را شرط است اگر نپوشد
|
|
آنرا که دوست چون گل بیجامه در برآید
|
دامن به دست چون من بیطالعی کی افتد
|
|
آنرا که از گریبان شمس و قمر برآید
|
باری به چشم احسان در سیف بنگر ای جان
|
|
تا کار هر دو کونش ز آن یک نظر برآید
|