قسمت دوم

از تن چو برفت جان پاک من و تو		خشتی دو نهند بر مغاک من و تو
و آنگاه برای خشت گور دگران		در کالبدی کشند خاک من و تو

□

می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو		قصدی دارد بجان پاک من و تو
در سبزه نشین و می روشن میخور		کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو

□

از هر چه بجر می است کوتاهی به		می هم ز کف بتان خرگاهی به
مستی و قلندری و گمراهی به		یک جرعه می ز ماه تا ماهی به

□

بنگر ز صبا دامن گل چاک شده		بلبل ز جمال گل طربناک شده
در سایه گل نشین که بسیار این گل		در خاک فرو ریزد و ما خاک شده

□

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه		وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست		کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

□

یک جرعه می کهن ز ملکی نو به		وز هرچه نه می طریق بیرون شو به
در دست به از تخت فریدون صد بار		خشت سر خم ز ملک کیخسرو به

□

آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی		معذوری اگر در طلبش میکوشی
باقی همه رایگان نیرزد هشدار		تا عمر گرانبها بدان نفروشی

□

از آمدن بهار و از رفتن دی		اوراق وجود ما همی گردد طی
می خورد مخور اندوه که فرمود حکیم		غمهای جهان چو زهر و تریاقش می

□

از کوزه‌گری کوزه خریدم باری		آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری
شاهی بودم که جام زرینم بود		اکنون شده‌ام کوزه هر خماری

□

ای آنکه نتیجه‌ی چهار و هفتی		وز هفت و چهار دایم اندر تفتی
می خور که هزار بار بیشت گفتم		باز آمدنت نیست چو رفتی رفتی