| شنیدستم که اندر معدنی تنگ | سخن گفتند با هم، گوهر و سنگ | |
| چنین پرسید سنگ از لعل رخشان | که از تاب که شد، چهرت فروزان | |
| بدین پاکیزه‌روئی، از کجائی | که دادت آب و رنگ و روشنائی | |
| درین تاریک جا، جز تیرگی نیست | بتاریکی درون، این روشنی چیست | |
| بهر تاب تو، بس رخشندگیهاست | در این یک قطره، آب زندگیهاست | |
| بمعدن، من بسی امید راندم | تو گر صد سال، من صد قرن ماندم | |
| مرا آن پستی دیرینه بر جاست | فروغ پاکی، از چهر تو پیداست | |
| بدین روشن دلی، خورشید تابان | چرا با من تباهی کرد زینسان | |
| مرا از تابش هر روزه، بگداخت | ترا آخر، متاع گوهری ساخت | |
| اگر عدل است، کار چرخ گردان | چرا من سنگم و تو لعل رخشان | |
| نه ما را دایه‌ی ایام پرورد | چرا با من چنین، با تو چنان کرد | |
| مرا نقصان، تو را افزونی آموخت | ترا افروخت رخسار و مرا سوخت | |
| ترا، در هر کناری خواستاریست | مرا، سرکوبی از هر رهگذریست | |
| ترا، هم رنگ و هم ار زندگی هست | مرا زین هر دو چیزی نیست در دست | |
| ترا بر افسر شاهان نشانند | مرا هرگز نپرسند و ندانند | |
| بود هر گوهری را با تو پیوند | گه انگشتر شوی، گاهی گلوبند | |
| من، اینسان واژگون طالع، تو فیروز | تو زینسان دلفروز و من بدین روز | |
| بنرمی گفت او را گوهر ناب | جوابی خوبتر از در خوشاب | |
| کزان معنی مرا گرم است بازار | که دیدم گرمی خورشید، بسیار | |
| از آنرو، چهره‌ام را سرخ شد رنگ | که بس خونابه خوردم در دل سنگ |