| بی رونقیم و بیخود و ناچیز، زان سبب | از ما دریغ داشت خوشی، دور روزگار | |
| ما را غمی ز فتنه‌ی باد سموم نیست | در پیش خار و خس چه زمستان، چه نوبهار | |
| با جور و طعن خارکن و تیشه ساختن | بهتر ز رنج طعنه شنیدن، هزار بار | |
| این سست مهر دایه، درین گاهوار تنگ | از بهر راحت تو، مرا داده بس فشار | |
| آئین کینه‌توزی گیتی، کهن نشد | پرورد گر یکی، دگری را بکشت‌زار | |
| ما را بسر فکند و ترا برفراشت سر | ما را فشرد گوش و ترا داد گوشوار | |
| آن پرتوی که چهره تو را جلوه‌گر نمود | تا نزد ما رسید، بناگاه شد شرار | |
| مشاطه‌ی سپهر نیاراست روی من | با من مگوی، کازچه مرا نیست خواستار | |
| خواری سزای خار و خوشی در خور گل است | از تاب خویش و خیرگی من، عجب مدار | |
| شادابی تو، دولت یک هفته بیش نیست | بر عهد چرخ و وعده‌ی گیتی، چه اعتبار | |
| آنان کازین کبود قدح، باده میدهند | خودخواه را بسی نگذارند هوشیار | |
| گر خار یا گلیم، سرانجام نیستی است | در باغ دهر، هیچ گلی نیست پایدار | |
| گلبن، بسی فتاده ز سیل قضا بخاک | گلبرگ، بس شدست ز باد خزان غبار | |
| بس گل شکفت صبحدم و شامگه فسرد | ترسم، تو نیز دیر نمانی بشاخسار | |
| خلق زمانه، با تو بروز خوشی خوشند | تا رنگ باختی، فکنندت برهگذار | |
| روزی که هیچ نام و نشانی نداشتی | جز من، ترا که بود هواخواه و دوستدار | |
| پروین، ستم نمیکند ار باغبان دهر | گل را چراست عزت و خار از چه روست خوار |