| گل سرخ، روزی ز گرما فسرد | فروزنده خورشید، رنگش ببرد | |
| در آن دم که پژمرد و بیمار گشت | یکی ابر خرد، از سرش میگذشت | |
| چو گل دید آن ابر را رهسپار | برآورد فریاد و شد بی‌قرار | |
| که، ای روح بخشنده، لختی درنگ | مرا برد بی آبی از چهر، رنگ | |
| مرا بود دشمن، فروزنده مهر | وگر نه چرا کاست رنگم ز چهر | |
| همه زیورم را بیکبار برد | بجورم ز دامان گلزار برد | |
| همان جامه‌ای را که دیروز دوخت | در آتش درافکند امروز و سوخت | |
| چرا رشته‌ی هستیم را گسست | چرا ساقه‌ام را ز گلبن شکست | |
| گسست و ندانست این رشته چیست | بکشت و نپرسید این کشته کیست | |
| جهان بود خوشبوی از بوی من | گلستان، همه روشن از روی من | |
| مرا دوش، مهتاب بوئید و رفت | فرشته، سحرگاه بوسید و رفت | |
| صبا همچو طفلم در آغوش کرد | ز ژاله، مرا گوهر گوش کرد | |
| همان بلبل، آن دوستدار عزیز | که بودش بدامان من، خفت و خیز | |
| چو محبوب خود را سیه روز دید | ز گلشن، بیکبارگی پا کشید | |
| مرا بود دیهیم سرخی بسر | ز پیرایه‌ی صبح، پاکیزه‌تر | |
| بدینگونه چون تیره شد بخت من | ربودند آرایش تخت من | |
| نمیسوختم گر، ز گرما و رنج | نمیدادم، ای دوست، از دست گنج | |
| مرا روح بخش چمن بود نام | ندیده خوشی، فرصتم شد تمام | |
| گرم پرتو و رنگ، بر جای بود | مرا چهره‌ای بس دلارای بود | |
| چو تاجم عروسان بسر میزدند | چو پیرایه‌ام، بر کمر میزدند |