قسمت چهارم

دی طوف چمن کرده سه چاری خورده		آهنگ حزین و پرده حزان کرده
او چون گل و سرو و گرد او عاشق‌وار		گل جامه دریده سرو حال آورده

□

کسری که کمان عدل او کرد به زه		حاتم که ز کان به جود بگشاد گره
رستم که به گرز خود کردی چو زره		پیروز شه از هرسه درین هریک به

□

چون باز کنی ز زلف پرتاب گره		احسنت کند چرخ و فلک گوید زه
بر چشم جهانیان نگارا که و مه		هر روز نکوتری و هر ساعت به

□

آیا که مرا تو دست گیری یا نه		فریادرسی در این اسیری یا نه
گفتی که ترا به بندگی بپذیرم		خدمت کردم اگر پذیری یا نه

□

در راه فرید کاتب فرزانه		بگشاد شبی در تناسل خانه
آورده به صحرای جهان مردانه		خوارزمیکی باره و دندانه

□

ای فتنه‌ی روزگار شب‌پوش منه		و ابدالان را غاشیه بر دوش منه
زلفی که هزار جان ازو در خطرست		از چشم بدان بترس و برگوش منه

□

در مرتبه از سپهر پیش آمده‌ای		وز آدم در وجود بیش آمده‌ای
نشکفت که سلطان لقبت داد ملک		تو خود ملک از مادر خویش آمده‌ای

□

بر چرخ همیشه هم‌عنان رانده‌ای		بر ماه غبار موکب افشانده‌ای
آدم پدر منست و زو فخرم نیست		از تست که تو برادرم خوانده‌ای

□

پایی که مرا نزد تو بد راهنمای		دستی که بدان خواستمت من ز خدای
آن پای مرا چنین بیفکند از دست		وآن دست مرا چنین درآورد ز پای

□

زان شب که نشستیم به هم با طربی		کردیم فراق را به وصلت ادبی
بس روز که برخاسته‌ام با تک و تاز		در آرزوی چنان نشستی و شبی