| همه با داغ طاعتت بادند | هرکه نسبت به انس و جان دارند | |
| پای بر خاک هر زمین که نهی | منتی تا بر آسمان دارند |
□
| دوستی در سمر کتابی داشت | یک دو صفحه به پیش من برخواند | |
| که فلان شخص در فلان تاریخ | به یکی بیت بدره‌ای بفشاند | |
| وان دگر پادشه به یک نکته | عالمی را فراز تخت نشاند | |
| گفتم ای دوست نرهاتست این | این سخن بر زبان نشاید راند | |
| آخر این قوم عادیان بودند | که خود از نسلشان کسی بنماند |