| نه یکسانند نومیدی و امید | جهان بگریست بر من، بر تو خندید | |
| در آن مدت که من امید بودم | بکردار تو خود را می‌ستودم | |
| مرا هم بود شادیها، هوسها | چمنها، مرغها، گلها، قفسها | |
| مرا دلسردی ایام بگداخت | همان ناسازگاری، کار من ساخت | |
| چراغ شب ز باد صبحگه مرد | گل دوشینه یکشب ماند و پژمرد | |
| سیاهیهای محنت جلوه‌ام برد | درشتی دیدم و گشتم چنین خرد | |
| شبانگه در دلی تنگ آرمیدم | شدم اشکی و از چشمی چکیدم | |
| ندیدم ناله‌ای بودم سحرگاه | شکنجی دیدم و گشتم یکی آه | |
| تو بنشین در دلی کاز غم بود پاک | خوشند آری مرا دلهای غمناک | |
| چو گوی از دست ما بردند فرجام | چه فرق ار اسب توسن بود یا رام | |
| گذشت امید و چون برقی درخشید | هماره کی درخشید برق امید |