| دایه‌ی دهر نپرورد کسی را که نخورد | بینی ای دوست که این دایه چه بی‌مهر و وفاست | |
| گرچه خلقی ز جفاهای فلک مجروحند | اندرین دور که شب حامل تشویش و بلاست | |
| بلخ را هیچ قفایی چو وفات تو نبود | آخر ای دور فلک وقت بدان این چه قفاست | |
| رفتی و با تو کمالی که جهان داشت ببرد | گر جهان را پس از این ناقص خوانیم سزاست | |
| کی دهد کار جهان نور و تو غایب ز جهان | شب و خورشید بهم هر دو کجا آید راست | |
| تنگ بودی ز بزرگیت جهان وین معنی | داند آنکس که به اسباب بزرگی داناست | |
| وین عجب‌تر که کنون بی‌تو از آن تنگترست | زانکه از درد تو خالی نه خلا ونه ملاست | |
| گرچه در هر جگری درد و غمت بیخی زد | که شبان‌روزی چون ذکر تو در نشو و نماست | |
| ما چه دانیم که از ما چه سعادت بگذشت | وان تصور نه به اندازه‌ی این سینه‌ی ماست | |
| کیست با این همه کز ناله‌ی زارش همه شب | سقف گردون نه پر از ولوله‌ی صوت و صداست | |
| کیست ای بوده چو دریا و چو ابرت دل و دست | کز فراقت نه مژه ابرو کنارش دریاست | |
| تا جهان را نگذاری ز چنان جاه یتیم | که یتیمی جهان گرچه نه طفلست خطاست | |
| تا به خاک اندر آرام نگیری که سپهر | همچنان در طلب خدمت تو ناپرواست | |
| ای دریغا که ز تو درد دلی ماند به دست | وانکه این درد نه دردیست که درمانش دواست | |
| ای دریغا که غم هجر و غم رفتن تو | نیست آن شب که درو هیچ امید فرداست | |
| ای دریغا که ثناها به دعا باز افتاد | چون چنین است بهین ذکر درین حال دعاست | |
| یاربش در کنف لطف خدایی خوددار | کان چنان لطفی کان درخور آنست تراست | |
| چون رهانیدی از این تفرقها جمعش کن | با که با اهل عبا زانکه هم از اهل عباست | |
| ور به گیتی نظری کرد برو تنگ مکن | که جهان دجله شد و ما همه را استسقاست |