| دفتر روح چه خوانند زبونی و نفاق | کرم نخل چه دانند سپیداری چند | |
| هیچکس تکیه به کار آگهی ما نکند | مستی ما چو بگویند به هشیاری چند | |
| تیغ تدبیر فکندیم به هنگام نبرد | سپر عقل شکستیم ز پیکاری چند | |
| روز روشن نسپردیم ره معنی را | چه توان یافت در این ره بشب تاری چند | |
| بسکه در مزرع جان دانه‌ی آز افکندیم | عاقبت رست بباغ دل ما خاری چند | |
| شوره‌زار تن خاکی گل تحقیق نداشت | خرد این تخم پراکند به گلزاری چند | |
| تو بدین کارگه اندر، چو یکی کارگری | هنر و علم بدست تو چو افزاری چند | |
| تو توانا شدی ایدوست که باری بکشی | نه که بر دوش گرانبار نهی باری چند | |
| افسرت گر دهد اهریمن بدخواه، مخواه | سر منه تا نزنندت بسر افساری چند | |
| دیبه‌ی معرفت و علم چنان باید بافت | که توانیم فرستاد ببازاری چند | |
| گفته‌ی آز چه یک حرف، چه هفتاد کتاب | حاصل عجب، چه یک خوشه، چه خرواری چند | |
| اگرت موعظه‌ی عقل بماند در گوش | نبرندت ز ره راست بگفتاری چند | |
| چه کنی پرسش تاریخ حوادث، پروین | ورقی چند سیه گشته ز کرداری چند |