| نه هر آنکو قدمی رفت بمقصد برسید | نه هر آنکو خبری گفت پیمبر گردد | |
| تشنه‌ی سوخته در خواب ببیند که همی | به لب دجله و پیرامن کوثر گردد | |
| آنچنان کن که بنیکیت مکافات دهند | چو گه داوری و نوبت کیفر گردد | |
| مرو آزاد، چو در دام تو صیدی باشد | مشو ایمن چو دلی از تو مکدر گردد | |
| توشه‌ی بخل میندوز که دو دست و غبار | سوزن کینه مپرتاب که خنجر گردد | |
| نه هر آن غنچه که بشکفت گل سرخ شود | نه هر آن شاخه که بررست صنوبر گردد | |
| ز درازا و ز پهنا چه همی پرسی از آن | که چو پرگار بیک خط مدور گردد | |
| عقل استاد و معلم برود پاک از سر | تا که بی عقل و هشی صاحب مشعر گردد | |
| جور مرغان کشد آن مرز که پر چینه بود | سنگ طفلان خورد آن شاخ که برور گردد | |
| روسبی از کم و بیش آنچه کند گرد، همه | صرف، گلگونه و عطر و زر و زیور گردد | |
| گر که کار آگهی، از بهر دلی کاری کن | تا که کار دل تو نیز میسر گردد | |
| رهنوردی که بامید رهی میپوید | تیره رائی است گر از نیمه‌ی ره برگردد | |
| هیچ درزی نپسندد که بدین بیهدگی | دلق را آستر از دیبه‌ی ششتر گردد | |
| چرخ گوش تو بپیچاند اگر سر پیچی | خون چو آلوده شود، پاک به نشتر گردد | |
| دیو را بر در دل دیدم و زان میترسم | که ز ما بیخبر این ملک مسخر گردد | |
| دعوت نفس پذیرفتی و رفتی یکبار | بیم آنست که این وعده مکرر گردد | |
| پاکی آموز بچشم و دل خود، گر خواهی | که سراپای وجود تو مطهر گردد | |
| هر که شاگردی سوداگر گیتی نکند | هرگز آگاه نه از نفع و نه از ضر گردد | |
| دامن اوست پر از لل و مرجان، پروین | که بی اندیشه درین بحر شناور گردد |