| چون زنگ بست آینه‌ی دل، تباه شد | چون کند گشت خنجر فرصت، فسان نداشت | |
| آذوقه‌ی تو از چه در انبار آز ماند | گنجینه‌ی تو از چه سبب پاسبان نداشت | |
| دیوارهای قلعه‌ی جان گر بلند بود | روباه دهر چشم بدین ماکیان نداشت | |
| گر در کمان زهد زهی میگذاشتیم | امروز چرخ پیر زه اندر کمان نداشت | |
| دل را بدست نفس نمیبود گر زمام | راه فریب هیچ گهی کاروان نداشت | |
| خوش بود نزهت چمن و دولت بهار | گر بیم ترکتازی باد خزان نداشت | |
| از دام تن بنام و نشانی توان گریخت | دام زمانه بود که نام و نشان نداشت | |
| هشدار ای گرسنه که طباخ روزگار | نامیخته به زهر، نوالی بخوان نداشت | |
| گر بد بعدل سیر فلک، پشه‌ی ضعیف | قدرت بگوشمالی پیل دمان نداشت | |
| از دل سفینه باید و از دیده ناخدای | در بحر روزگار، که کنه و کران نداشت | |
| آسوده خاطر این ره بی اعتبار را | پروین، کسی سپرد که بار گران نداشت |