| ای دل، بقا دوام و بقائی چنان نداشت | ایام عمر، فرصت برق جهان نداشت | |
| روشن ضمیر آنکه ازین خوان گونه گون | قسمت همای وار بجز استخوان نداشت | |
| سرمست پر گشود و سبکسار برپرید | مرغی که آشیانه درین خاکدان نداشت | |
| هشیار آنکه انده نیک و بدش نبود | بیدار آنکه دیده بملک جهان نداشت | |
| کو عارفی کز آفت این چار دیو رست | کو سالکی که زحمت این هفتخوان نداشت | |
| گشتیم بی شمار و ندیدیم عاقبت | یک نیکروز کاو گله از آسمان نداشت | |
| آنکس که بود کام طلب، کام دل نیافت | وانکس که کام یافت، دل کامران نداشت | |
| کس در جهان مقیم بجز یک نفس نبود | کس بهره از زمانه بجز یک زمان نداشت | |
| زین کوچگاه، دولت جاوید هر که خواست | الحق خبر ز زندگی جاودان نداشت | |
| دام فریب و کید درین دشت گر نبود | این قصر کهنه، سقف جواهر نشان نداشت | |
| صاحب نظر کسیکه درین پست خاکدان | دست از سر نیاز، سوی این و آن نداشت | |
| صیدی کزین شکسته قفس رخت برنبست | یا بود بال بسته و یا آشیان نداشت | |
| روز جوانی آنکه به مستی تباه کرد | پیرانه سر شناخت که بخت جوان نداشت | |
| آگه چگونه گشت ز سود و زیان خویش | سوداگری که فکرت سود و زیان نداشت | |
| روگوهر هنر طلب از کان معرفت | کاینسان جهانفروز گهر، هیچ کان نداشت | |
| غواص عقل، چون صدف عمر برگشود | دری گرانبهاتر و خوشتر ز جان نداشت | |
| آنکو به کشتزار عمل گندمی نکشت | اندر تنور روشن پرهیز نان نداشت | |
| گر ما نمیشدیم خریدار رنگ و بوی | دیو هوی برهگذر ما دکان نداشت | |
| هر جا که گسترانده شد این سفره‌ی فساد | جز گرگ و غول و دزد و دغل میهمان نداشت | |
| کاش این شرار دامن هستی نمی‌گرفت | کاش این سموم راه سوی بوستان نداشت |