| قضا چو قصد کند، صعوه‌ای چو ثعبانی است | فلک چو تیغ کشد، زخم سوزنی کاریست | |
| کدام شمع که ایمن ز باد صبحگهی است | کدام نقطه که بیرون ز خط پرگاریست | |
| عمارت تو شد است این چنین خراب ولیک | بخانه‌ی دگران پیشه‌ی تو معماریست | |
| بدان صفت که تو هستی دهند پاداشت | سزای کار در آخر همان سزاواریست | |
| بهل که عاقبت کار سرنگونت کند | بلندئی که سرانجام آن نگونساریست | |
| گریختن ز کژی و رمیدن از پستی | نخست سنگ بنای بلند مقداریست | |
| ز روشنائی جان، شامها سحر گردد | روان پاک چو خورشید و تن شب تاریست | |
| چراغ دزد ز مخزن پدید شد، پروین | زمان خواب گذشتست، وقت بیداریست |