| زنگارهاست در دل آلودگان دهر | هر پاک جامه را نتوان گفت پارساست | |
| ایدل، غرور و حرص زبونی و سفلگی است | ای دیده، راه دیو ز راه خدا جداست | |
| گر فکر برتری کنی و بر پری بشوق | بینی که در کجائی و اندر سرت چهاست | |
| جان شاخه‌ایست، میوه‌ی آن علم و فضل و رای | در شاخه‌ای نگر که چه خوشرنگ میوه‌هاست | |
| ای شاخ تازه‌رس که بگلشن دمیده‌ای | آن گلبنی که گل ندهد کمتر از گیاست | |
| اعمی است گر بدیده‌ی معنیش بنگری | آن کو خطا نمود و ندانست کان خطاست | |
| زان گنج شایگان که بکنج قناعت است | مور ضعیف گر چو سلیمان شود رواست | |
| دهقان توئی بمزرع ملک وجود خویش | کار تو همچو غله و ایام آسیاست | |
| سر، بی چراغ عقل گرفتار تیرگی است | تن بی وجود روح، پراکنده چون هباست | |
| همنیروی چنار نگشته است شاخکی | کز هر نسیم، بیدصفت قامتش دوتاست | |
| گر پند تلخ میدهمت، ترشرو مباش | تلخی بیاد آر که خاصیت دواست | |
| در پیش پای بنگر و آنگه گذار پای | در راه چاه و چشم تو همواره در قفاست | |
| چون روشنی رسد ز چراغی که مرده است | چون درد به شود ز طبیبی که مبتلاست | |
| گندم نکاشتیم گه کشت، زان سبب | ما را بجای آرد در انبار، لوبیاست | |
| در آسمان علم، عمل برترین پراست | در کشور وجود، هنر بهترین غناست | |
| میجوی گرچه عزم تو ز اندیشه برتر است | میپوی گرچه راه تو در کام اژدهاست | |
| در پیچ و تابهای ره عشق مقصدیست | در موجهای بحر سعادت سفینه‌هاست | |
| قصر رفیع معرفت و کاخ مردمی | در خاکدان پست جهان برترین بناست | |
| عاقل کسیکه رنجبر دشت آرزو است | خرم کسیکه درده امید روستاست | |
| بازارگان شدستی و کالات هیچ نیست | در حیرتم که نام تو بازارگان چراست |