| بیش از همه با خویشتن کند بد | آنکس که بدخلق خواستار است | |
| ای راهنورد ره حقیقت | هشدار که دیوت رکابدار است | |
| ای دوست، مجازات مستی شب | هنگام سحر، سستی خمار است | |
| آنکس که از این چاه ژرف تیره | با سعی و عمل رست، رستگار است | |
| یک گوهر معنی ز کان حکمت | در گوش، چو فرخنده گوشوار است | |
| هرجا که هنرمند رفت گو رو | گر کابل و گر چین و قندهار است | |
| فضل است که سرمایه‌ی بزرگی است | علم است که بنیاد افتخار است | |
| کس را نرساند چرا بمنزل | گر توسن افلاک راهوار است | |
| یکدل نشود ای فقیه با کس | آنرا که دل و دیده صد هزار است | |
| چون با دگران نیست سازگاریش | با تو مشو ایمن که سازگار است | |
| از ساحل تن گر کناره گیری | سود تو درین بحر بی کنار است | |
| از بنده جز آلودگی چه خیزد | پاکی صفت آفریدگار است | |
| از خون جگر، نافه پروراندن | تنها هنر آهوی تتار است | |
| ز ابلیس ره خود مپرس گرچه | در بادیه‌ی کعبه رهسپار است | |
| پیراهن یوسف چرا نیارند | یعقوب بکنعان در انتظار است | |
| بیدار شو ای گوهری که انکشت | در جایگاه در شاهوار است | |
| گفتار تو همواره از تو، پروین | در صفحه‌ی ایام یادگار است |