| فردا ز تو ناید توان امروز | رو کار کن اکنون که وقت کار است | |
| همت گهر وقت را ترازوست | طاعت شتر نفس را مهار است | |
| در دوک امل ریسمان نگردد | آن پنبه که همسایه‌ی شرار است | |
| کالا مبر ای سودگر بهمراه | کاین راه نه ایمن ز گیر و دار است | |
| ای روح سبک بر سپهر برپر | کاین جسم گران عاقبت غبار است | |
| بس کن به فراز و نشیب جستن | این رسم و ره اسب بی فسار است | |
| طوطی نکند میل سوی مردار | این عادت مرغان لاشخوار است | |
| هرچند که ماهر بود فسونگر | فرجام هلاکش ز نیش مار است | |
| عمر گذران را تبه مگردان | بعد از تو مه و هفته بیشمار است | |
| زندانی وقت عزیز، ای دل | همواره در اندیشه‌ی فرار است | |
| از جهل مسوزش بروز روشن | ای بیخبر، این شمع شام تار است | |
| کفتار گرسنه چه میشناسد | کهو بره پروار یا نزار است | |
| بیهوده مکوش ای طبیب دیگر | بیمار تو در حال احتضار است | |
| باید که چراغی بدست گیرد | در نیمه‌شب آنکس که رهگذار است | |
| امسال چنان کن که سود یابی | اندوهت اگر از زیان پار است | |
| آسایش صد سال زندگانی | خوشنودی روزی سه و چهار است | |
| بار و بنه‌ی مردمی هنر شد | بار تو گهی عیب و گاه عار است | |
| اندیشه کن از فقر و تنگدستی | ای آنکه فقیریت در جوار است | |
| گلچین مشو ایدوست کاندرین باغ | یک غنچه جلیس هزار خار است | |
| بیچاره در افتد، زبون دهد جان | صیدی که در این دامگه دچار است |