| ای دل، فلک سفله کجمدار است | صد بیم خزانش بهر بهار است | |
| باغی که در آن آشیانه کردی | منزلگه صیاد جانشکار است | |
| از بدسری روزگار بی باک | غمگین مشو ایدوست، روزگار است | |
| یغماگر افلاک، سخت بازوست | دردی کش ایام، هوشیار است | |
| افسانه‌ی نوشیروان و دارا | ورد سحر قمری و هزار است | |
| ز ایوان مدائن هنوز پیدا | بس قصه‌ی پنهان و آشکار است | |
| اورنگ شهی بین که پاسبانش | زاغ و زغن و گور و سوسمار است | |
| بیغوله‌ی غولان چرا بدینسان | آن کاخ همایون زرنگار است | |
| از ناله‌ی نی قصه‌ای فراگیر | بس نکته در آن ناله‌های زار است | |
| در موسم گل، ابر نوبهاری | بر سرو و گل و لاله اشکبار است | |
| آورده ز فصل بهار پیغام | این سبزه که بر طرف جویبار است | |
| در رهگذر سیل، خانه کردن | بیرون شدن از خط اعتبار است | |
| تعویذ بجوی از درستکاری | اهریمن ایام نابکار است | |
| آشفته و مستیم و بر گذرگاه | سنگ و چه و دریا و کوهسار است | |
| دل گرسنه ماندست و روح ناهار | تن را غم تدبیر احتکار است | |
| آن شحنه که کالا ربود دزد است | آن نور که کاشانه سوخت نار است | |
| خوش آنکه ز حصن جهان برونست | شاد آنکه بچشم زمانه خوار است | |
| از قله‌ی این بیمناک کهسار | خونابه روان همچو آبشار است | |
| بار جسد از دوش جان فرو نه | آزاده روان تو زیر بار است | |
| این گوهر یکتای عالم افروز | در خاک بدینگونه خاکسار است |