| بینداخت ژوبین زهر آبدار | ز پنهان بر آن شاهزاده‌ی سوار | |
| گذاره شد از خسروی جوشنش | به خون غرقه شد شهریاری تنش | |
| ز باره در افتاد پس شهریار | دریغ آن نکو شاهزاده‌ی سوار | |
| فرود آمد آن بیدرفش پلید | سلیحش همه پاک بیرون کشید | |
| سوی شاه چین برد اسپ و کمرش | درفش سیه افسر پر گهرش | |
| سپاهش همه نعره برداشتند | همی نعره از ابر بگذاشتند | |
| چو گشتاسپ از کوه سر بنگرید | مر او را بدان رزمگه برندید | |
| گمانی برم گفت کان گرد ماه | که روشن بدی زو همه رزمگاه | |
| نبرده برادرم فرخ زریر | که شیر ژیان آوریدی به زیر | |
| فگندست برباره از تاختن | بماندند گردان ز انداختن | |
| نیاید همی بانگ شهزادگان | مگر کشته شد شاه آزادگان | |
| هیونی بتازید تا رزمگاه | به نزدیکی آن درفش سیاه | |
| ببینید کان شاه من چون شدست | کم از درد او دل پر از خون شدست | |
| بدین اندرون بود شاه جهان | که آمد یکی خود ز دیده چکان | |
| به شاه جهان گفت ماه ترا | نگه‌دار تاج و سپاه ترا | |
| جهان پهلوان آن زریر سوار | سواران ترکان بکشتند زار | |
| سر جادوان جهان بیدرفش | مر او را بیفگند و برد آن درفش | |
| چو آگاهی کشتن او رسید | به شاه جهانجوی و مرگش بدید | |
| همه جامه تا پای بدرید پاک | بر آن خسروی تاج پاشید خاک | |
| همی گفت گشتاسپ کای شهریار | چراغ دلت را بکشتند زار |