| نباشم برین نیز همداستان | که شاهان ما درگه باستان | |
| به ترکان نداد ایچ کس باژ و ساو | برین روزگار گذشته بتاو | |
| پذیرفت گشتاسپ گفتا که نیز | نفرمایمش دادن این باژ چیز | |
| پس آگاه شد نره دیوی ازین | هم اندر زمان شد سوی شاه چین | |
| بدو گفت کای شهریار جهان | جهان یکسره پیش تو چون کهان | |
| بجای آوریدند فرمان تو | نتابد کسی سر ز پیمان تو | |
| مگر پورلهراسپ گشتاسپ شاه | که آرد همی سوی ترکان سپاه | |
| بکرد آشکارا همی دشمنی | ابا تو چنو کرد یا رد منی | |
| چو ارجاسپ بشیند گفتار دیو | فرود آمد از گاه گیهان خدیو | |
| از اندوه او سست و بیمار شد | دل و جان او پر ز تیمار شد | |
| تگینان لشکرش را پیش خواند | شنیده سخن پیش ایشان براند | |
| بدانید گفتا کز ایران زمین | بشد فره و دانش و پاک دین | |
| یکی جادو آمد به دین‌آوری | به ایران به دعوی پیغمبری | |
| همی گوید از آسمان آمدم | ز نزد خدای جهان آمدم | |
| خداوند را دیدم اندر بهشت | من این زندواستا همه زونوشت | |
| به دوزخ درون دیدم آهرمنا | نیا رستمش گشت پیرا منا | |
| گروگر فرستادم از بهر دین | بیارای گفتا به دانش زمین | |
| بسی نامداران ایران سپاه | گرانمایه فرزند لهراسپ شاه | |
| که گشتاسپ خوانندش ایرانیان | ببست او یکی کشتییی بر میان | |
| برادرش نیز آن سوار دلیر | سپهدار ایران که نامش زریر |