| بر او برنگارید جمشید را | پرستنده مر ماه و خورشید را | |
| فریدونش را نیز با گاوسار | بفرمود کردن بر آنجا نگار | |
| همه مهتران را بر آنجا نگاشت | نگر تا چنان کامگاری که داشت؟ | |
| چو نیکو شد آن نامور کاخ زر | به دیوارها برنشانده گهر | |
| به گردش یکی باره کرد آهنین | نشست اندرو کرد شاه زمین | |
| فرستاد هر سو به کشور پیام | که چون سرو کشمر به گیتی کدام | |
| ز مینو فرستاد زی من خدای | مرا گفت زینجا به مینو گرای | |
| کنون هر ک این پند من بشنوید | پیاده سوی سرو کشمر روید | |
| بگیرید پند ار دهد زردهشت | به سوی بت چین بدارید پشت | |
| به برزو فرشاه ایرانیان | ببندید کشتی همه برمیان | |
| در آیین پیشینیان منگرید | برین سایه‌ی سروبن بگذرید | |
| سوی گنبد آذر آرید روی | به فرمان پیغمبر راست گوی | |
| پراگنده فرمانش اندر جهان | سوی نامداران و سوی مهان | |
| همه نامداران به فرمان اوی | سوی سرو کشمر نهادند روی | |
| پرستشکده گشت زان سان که پشت | ببست اندرو دیو را زردهشت | |
| بهشتیش خوان ار ندانی همی | چرا سرو کشمرش خوانی همی | |
| چرا کش نخوانی نهال بهشت | که شاه کیانش به کشمر بکشت | |
| چو چندی برآمد برین روزگار | خجسته ببود اختر شهریار | |
| به شاه کیان گفت زردشت پیر | که در دین ما این نباشد هژیر | |
| که تو باژ بدهی به سالار چین | نه اندر خور دین ما باشد این |