| شده زار و بیمار و بیهوش و توش | به نزدیک او زهر مانند نوش | |
| سران و بزرگان و هر مهتران | پزشکان دانا و نام‌آوران | |
| بر آن جادوی چارها ساختند | نه سود آمد از هرچ انداختند | |
| پس این زردهشت پیمبرش گفت | کزو دین ایزد نشاید نهفت | |
| که چون دین پذیرد ز روز نخست | شود رسته از درد و گردد درست | |
| شهنشاه و زین پس زریر سوار | همه دین پذیرنده از شهریار | |
| همه سوی شاه زمین آمدند | ببستند کشتی به دین آمدند | |
| پدید آمد آن فره ایزدی | برفت از دل بدسگالان بدی | |
| پر از نور مینو ببد دخمه‌ها | وز آلودگی پاک شد تخمه‌ها | |
| پس آزاده گشتاسپ برشد به گاه | فرستاد هر سو به کشور سپاه | |
| پراگند اندر جهان موبدان | نهاد از بر آذران گنبدان | |
| نخست آذر مهر بر زین نهاد | به کشمر نگر تا چه آیین نهاد | |
| یکی سرو آزاده بود از بهشت | به پیش در آذر آن را بکشت | |
| نبشتی بر زاد سرو سهی | که پذرفت گشتاسپ دین بهی | |
| گوا کرد مر سرو آزاد را | چنین گستراند خرد داد را | |
| چو چندی برآمد برین سالیان | مر آن سرو را شد ستبرش میان | |
| چنان گشت آزاد سرو بلند | که بر گرد او برنگشتی کمند | |
| چو بسیار برگشت و بسیار شاخ | بکرد از بر او یکی خوب کاخ | |
| چهل رش به بالا و پهنا چهل | نکرد از بنه اندرو آب و گل | |
| دو ایوان برآورد از زر پاک | زمینش ز سیم و ز عنبرش خاک |