| الا ای خریدار مغز سخن | دلت برگسل زین سرای کهن | |
| کجا چون من و چون تو بسیار دید | نخواهد همی با کسی آرمید | |
| اگر شهریاری و گر پیشکار | تو ناپایداری و او پایدار | |
| چه با رنج باشی چه با تاج و تخت | ببایدت بستن به فرجام رخت | |
| اگر ز آهنی چرخ بگدازدت | چو گشتی کهن نیز ننوازدت | |
| چو سرو دلارای گردد به خم | خروشان شود نرگسان دژم | |
| همان چهره‌ی ارغوان زعفران | سبک مردم شاد گردد گران | |
| اگر شهریاری و گر زیردست | بجز خاک تیره نیابی نشست | |
| کجا آن بزرگان با تاج و تخت | کجا آن سواران پیروزبخت | |
| کجا آن خردمند کندآوران | کجا آن سرافراز و جنگی سران | |
| کجا آن گزیده نیاکان ما | کجا آن دلیران و پاکان ما | |
| همه خاک دارند بالین و خشت | خنک آنک جز تخم نیکی نکشت | |
| نشان بس بود شهریار اردشیر | چو از من سخن بشنوی یادگیر |