| گرفتند هر مهتری یاد پارس | سپهبد به مهتر پسر داد پارس | |
| بفرمود تا کوس بیرون برند | ز درگاه لشکر به هامون برند | |
| جهان تیره شد بر دل اردشیر | ازان پیر روشن‌دل و دستگیر | |
| دل از لشکر اردوان برگرفت | وزان آگهی رای دیگر گرفت | |
| که از درد او بد دلش پرستیز | به هر سو همی جست راه گریز | |
| ازان پس چنان بد که شاه اردوان | ز اخترشناسان روشن‌روان | |
| بیاورد چندی به درگاه خویش | همی بازجست اختر و راه خویش | |
| همان نیز تا گردش روزگار | ازان پس کرا باشد آموزگار | |
| فرستادشان نزد گلنار شاه | بدان تا کنند اختران را نگاه | |
| سه روز اندر آن کار شد روزگار | نگه کرده شد طالع شهریار | |
| چو گنجور بشنید آوازشان | سخن گفتن از طالع و رازشان | |
| سیم روز تا شب گذشته سه پاس | کنیزک بپردخت ز اخترشناس | |
| پر از آرزو دل لبان پر ز باد | همی داشت گفتار ایشان به یاد | |
| چهارم بشد مرد روشن‌روان | که بگشاید آن راز با اردوان | |
| برفتند با زیجها برکنار | ز کاخ کنیزک بر شهریار | |
| بگفتند راز سپهر بلند | همان حکم او بر چه و چون و چند | |
| کزین پس کنون تانه بس روزگار | ز چیزی بپیچد دل نامدار | |
| که بگریزد از مهتری کهتری | سپهبد نژادی و کنداوری | |
| وزان پس شود شهریاری بلند | جهاندار و نیک‌اختر و سودمند | |
| دل نامور مهتر نیک‌بخت | ز گفتار ایشان غمی گشت سخت |