| یکی آنک گفتی که ایران تراست | سر تاج و تخت دلیران تراست | |
| به من مرگ نزدیک‌تر زانک تخت | به پردخت تخت و نگون گشت بخت | |
| برین است فرجام چرخ بلند | خرامش سوی رنج و سودش گزند | |
| به من در نگر تا نگویی که من | فزونم ازین نامدار انجمن | |
| بد و نیک هر دو ز یزدان شناس | وزو دار تا زنده باشی سپاس | |
| نمودار گفتار من من بسم | بدین در نکوهیده‌ی هرکسم | |
| که چندان بزرگی و شاهی و گنج | نبد در زمانه کس از من به رنج | |
| همان نیز چندان سلیح و سپاه | گرانمایه اسپان و تخت و کلاه | |
| همان نیز فرزند و پیوستگان | چه پیوستگان داغ دل خستگان | |
| زمان و زمین بنده بد پیش من | چنین بود تا بخت بد خویش من | |
| ز نیکی جدا مانده‌ام زین نشان | گرفتار در دست مردم‌کشان | |
| ز فرزند و خویشان شده ناامید | سیه شد جهان و دو دیده سپید | |
| ز خویشان کسی نیست فریادرس | امیدم به پروردگارست و بس | |
| برین گونه خسته به خاک اندرم | ز گیتی به دام هلاک اندرم | |
| چنین است آیین چرخ روان | اگر شهریارم و گر پهلوان | |
| بزرگی به فرجام هم بگذرد | شکارست مرگش همی بشکرد | |
| سکندر ز دیده ببارید خون | بران شاه خسته به خاک اندرون | |
| چو دارا بدید آن ز دل درد او | روان اشک خونین رخ زرد او | |
| بدو گفت مگری کزین سود نیست | از آتش مرا بهره جز دود نیست | |
| چنین بود بخشش ز بخشنده‌ام | هم از روزگار درخشنده‌ام |