| سکندر به آیین صفی برکشید | هوا نیلگون شد زمین ناپدید | |
| چو دارا بیاورد لشکر به راه | سپاهی نه بر آرزو رزمخواه | |
| شکسته دل و گشته از رزم سیر | سر بخت ایرانیان گشته زیر | |
| نیاویختند ایچ با رومیان | چو روبه شد آن دشت شیر ژیان | |
| گرانمایگان زینهاری شدند | ز اوج بزرگی به خواری شدند | |
| چو دارا چنان دید برگاشت روی | گریزان همی رفت با های هوی | |
| برفتند با شاه سیصد سوار | از ایران هرانکس که بد نامدار | |
| دو دستور بودش گرامی دو مرد | که با او بدندی به دشت نبرد | |
| یکی موبدی نام او ماهیار | دگر مرد را نام جانوشیار | |
| چو دیدند کان کار بی‌سود گشت | بلند اختر و نام دارا گذشت | |
| یکی با دگر گفت کین شوربخت | ازو دور شد افسر و تاج و تخت | |
| بباید زدن دشنه‌یی بر برش | وگر تیغ هندی یکی بر سرش | |
| سکندر سپارد به ما کشوری | بدین پادشاهی شویم افسری | |
| همی رفت با او دو دستور اوی | که دستور بودند و گنجور اوی | |
| مهین بر چپ و ماهیارش به راست | چو شب تیره شد از هوا باد خاست | |
| یکی دشنه بگرفت جانوشیار | بزد بر بر و سینه‌ی شهریار | |
| نگون شد سر نامبردار شاه | ازو بازگشتند یکسر سپاه |