| چو دارا ز ایران به کرمان رسید | دو بهر از بزرگان لشکر ندید | |
| خروشی بد اندر میان سپاه | یکی را ندیدند بر سر کلاه | |
| بزرگان فرزانه را گرد کرد | کسی را که با او بد اندر نبرد | |
| همه مهتران زار و گریان شدند | ز بخت بد خویش بریان شدند | |
| چنین گفت دارا که هم بی‌گمان | ز ما بود بر ما بد آسمان | |
| شکن زین نشان در جهان کس ندید | نه از کاردانان پیشین شنید | |
| زن و کودک شهریاران اسیر | وگر کشته خسته به ژوپین و تیر | |
| چه بینید و این را چه درمان کنید | که بدخواه را زین پشیمان کنید | |
| نه کشور نه لشکر نه تخت و کلاه | نه شاهی نه فرزند و گنج و سپاه | |
| ار ایدونک بخشایش کردگار | نباشد تبه شد به ما روزگار | |
| کسی کز گرانمایگان زیستند | به پیش شهنشاه بگریستند | |
| به آواز گفتند کای شهریار | همه خسته‌ایم از بد روزگار | |
| سپه را ز کوشش سخن درگذشت | ز تارک دم آب برتر گذشت | |
| پدر بی‌پسر شد پسر بی‌پدر | چنین آمد از چرخ گردان به سر | |
| کرا مادر و خواهر و دختر است | همه پاک بر دست اسکندر است | |
| همان پاک پوشیده‌رویان تو | که بودند لرزنده بر جان تو | |
| چو گنج نیاکان برترمنش | که آمد به دست تو بی‌سرزنش | |
| کنون مانده اندر کف رومیان | نژاد بزرگان و گنج کیان | |
| ترا چاره با او مداراست بس | که تاج بزرگی نماند به کس | |
| کسی گوید آتش زبانش نسوخت | به چاره بد از تن بباید سپوخت |