| بدو داد دینار چندانک بود | بماند آن گران گوهر نابسود | |
| به دینار اسپی خرید او پسند | یکی کم‌بها زین و دیگر کمند | |
| یکی مرزبان بود با سنگ و رای | بزرگ و پسندیده و رهنمای | |
| خرامید داراب نزدیک اوی | پراندیشه بد جان تاریک اوی | |
| همی داشتش مرزبان ارجمند | ز گیتی نیامد بروبر گزند | |
| چنان بد که آمد سپاهی ز روم | به غارت بران مرز آباد بوم | |
| به رزم اندرون مرزبان کشته شد | سر لشکرش زان سخن گشته شد | |
| چو آگاهی آمد به نزد همای | که رومی نهاد اندرین مرز پای | |
| یکی مرد بد نام او رشنواد | سپهبد بد او هم سپهبدنژاد | |
| بفرمود تا برکشد سوی روم | به شمشیر ویران کند روی بوم | |
| سپه گرد کرد آن زمان رشنواد | عرض‌گاه بنهاد و روزی بداد | |
| چو بشنید داراب شد شادکام | به نزدیک او رفت و بنوشت نام | |
| سپه چون فراوان شد از هر دری | همی آمد از هر سوی لشکری | |
| بیامد ز کاخ همایون همای | خود و مرزبانان پاکیزه‌رای | |
| بدان تا سپه پیش او بگذرند | تن و نام و دیوانها بشمرند | |
| همی بود چندی بران پهن دشت | چو لشکر فراوان برو برگذشت | |
| چو داراب را دید با فر و برز | به گردن برآورده پولاد گرز | |
| تو گفتی همه دشت پهنای اوست | زمین زیر پوینده بالای اوست | |
| چو دید آن بر و چهره‌ی دلپذیر | ز پستان مادر بپالود شیر | |
| بپرسید و گفت این سوار از کجاست | بدین شاخ و این برز و بالای راست |